สวีสดีครับ เพื่อนๆ ทุกคน สำหรับบทความนี้ผมขอพักเรื่องการเมืองไว้ก่อน กลับมาที่ "งาน" ที่ผมเคยใฝ่ฝันว่า อยากจะทำมากๆ อีกงานหนึ่ง เป็นงานที่ผมคิดว่า ผมทำได้แน่นอนครับ คือ "งานสอนคน" หรือ "ครู" หรือ "วิทยากร" แต่ที่ผมยังไม่ได้เริ่มทำงานในลักษณะนี้ เพราะว่า
ผมมีความคิดเห็นส่วนตัวนะครับว่า การที่เราจะเป็นครู หรือวิทยากร เพื่อไปสอนใครเขาได้นั้น ต้องมีจิตวิญญาณของการให้ ต้องพร้อมทั้งทางด้านจิตใจ และพร้อมทางด้านการเงิน เนื่องจากต้องพร้อมที่จะเป็นผู้ให้จริงๆ ความรู้ต้องมีพร้อมเช่นกัน ประสบการณ์ต้องถึง (ถึงที่จะสามารถนำมาประยุกต์สอนสั่ง แนะนำ ตักเตือนได้) และที่สำคัญมากที่สุด ผมคิดว่า "ครูที่เป็นผู้ให้ เป็นของสูง" เป็นอาชีพที่เราควรเคารพ ดังนั้นผมจึงต้องเตรียมตัวเช่นกัน
มาถึงวันนี้ ผมผ่านเรื่องราวมากมายหลายอย่าง ทั้งสมหวังในสิ่งที่ตั้งใจ ผิดหวังกับเป้าหมายหรือสิ่งที่คาดหวัง สำเร็จกับโครงการที่วางแผนหรือทำ ล้มเหลวกับการตัดสินใจหรือความไว้วางใจของผู้คน เสียใจกับความรู้สึก
ผมประสบอุบัติเหตุรถพลิกตะแคง จนเป็นผู้ทุพพลภาพ และวันนี้ผมก็ได้เริ่มสนิทสนมกับโลกอินเตอร์เน็ต จนเป็นเพื่อนซี้กันอย่างแยกไม่ออก หรือถอนตัวไม่ขึ้น ผมได้เริ่มเป็นผู้ให้บ้างแล้ว โดยที่ไม่ต้องลงทุนมาก ทำแล้วสบายใจ มีความสุขทุกครั้งที่มีคนเข้ามาอ่านบทความที่เราพิมพ์ด้วยนิ้วโป้งซ้าย และนิ้วชี้ขวา ที่เป็นผู้ช่วยพิมพ์ ตรงนี้เองที่ผมเริ่มมีทัศนคติที่เปลี่ยนไปเกี่ยวกับ "การเป็นผู้ให้" นั่นเอง
"การเป็นผู้ให้" สามารถทำได้ตลอดเวลา และให้ตามสมควรแก่ทุกอย่างที่เราพร้อม และต้องการจะให้ เช่น การพิมพ์บทความ ถือว่าเป็น "การให้เวลา" ที่คนเรามีเท่ากัน 24 ชั่วโมงต่อวัน
เริ่มมีหนทาง หรือพอจะเป็นแนวทางว่า ผมอาจจะได้มีโอกาส "ได้พูด เตือนสติ" ในการประชุมเรื่อง ประกันชีวิต เพื่อเป็นอุทธาหรณ์เตือนใจบุคคลทั่วไป ให้เห็นความสำคัญในการทำประกัน ผมรู้สึกยินดี แต่ก็ไม่แน่ใจว่า ผมจะได้ขึ้นพูดต่อหน้าทุกคนบนเวทีได้จริงหรือเปล่า เพราะต้องรอการตอบรับยืนยันมาก่อน แต่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี
อีกเรื่องที่ใกล้เคียง คือ โครงการนำบทความใน Blog มาทำเป็นหนังสือ Pocket Book หรือจะเรียกให้ดูมีสไตล์แบบ OK Nation Blog คือ " จาก Blog สู่ Book " โดยเป็นเรื่องราวเรื่องอาการเจ็บป่วยของผมเอง ที่ผมมีความรู้สึกว่า น่าจะเป็นประสบการณ์ให้ผู้อื่นได้ รวมทั้งหลายเรื่องที่เป็นการดูแลตัวเอง หรือมุมมอง หรือการปฏิบัติ จนผมเรียกตัวเองว่า "ผู้ทุพพลภาพมืออาชีพ" ผมก็ถือว่าเป็น "การให้ประสบการณ์"
เมื่อวานนี้เอง ที่ผมได้มีโอกาสไปข้างนอกแบบ นั่งรถเข็นแล้วถูกเข็นไปตามซอย ตามถนน ประมาณ 600 เมตรน่าจะได้ ก็ได้มีโอกาสเห็นป้ายผ้าเขียนว่า "รับสมัครครูสอนพิเศษวิชาอังกฤษ-คณิต-วิทยาศาสตร์ ระดับ ม.ต้น-ม.ปลาย" ของโรงเรียนสอนพิเศษ อาจารย์วิโรจน์ ที่ปากเกร็ด ผมสนใจขึ้นมาทันที เพราะผมคิดว่า วันนี้ผมพร้อมที่จะเป็นครูสอนพิเศษ ด้วยปัจจัยหลายๆ ข้อ เช่น
ทางโรงเรียนมีแนวทางสอนเป็นกลุ่มๆ ละ 12 คน ซึ่งผมคิดว่า จำนวนไม่มากไม่น้อยเกินไป เหมาะกับการสอน พอดีๆ
ความรู้ด้านวิชาการที่มีมาแต่เดิม ก็มีอยู่ในตัว แต่ต้องมาศึกษาหลักสูตรใหม่ควบคู่กันด้วย
ความสามารถด้านการพูดก็มีเต็มเปี่ยม เพราะเป็นคนชอบอธิบาย และเป็น Sales Engineer มาตลอด จึงต้องพูดเป็นกิจวัตร
มีประสบการณ์ในการทำงาน การดำเนินชีวิต มากกว่านักเรียนเกิน 15 ปี คือมากพอที่จะกล้าสอนน้องๆ ลูกๆ หลานๆ ได้อย่างมั่นใจ
ไม่ต้องถึงกับเป็นผู้ให้ด้านการเงินอะไร แต่ยังได้บ้างจากทางโรงเรียน ก็ถือว่าเป็นทางลัด ไม่ต้องไปสร้างโรงเรียนอะไรเองถึงกับที่เคยคิดเอาไว้ เพราะตัวเองก็เป็นผู้ทุพพลภาพ คงไม่พร้อมในหลายๆ เรื่อง อะไรที่พอจะเป็นทางลัด ก็ต้องรู้จักเดิน รู้จักวิ่งไปทางนั้นบ้าง จะสร้างเองเสียหมดทุกอย่างคงไม่ไหว
คราวนี้ก็มาถึงว่า ถ้าได้สมัครเป็นครูสอนพิเศษ ที่โรงเรียนของอาจารย์วิโรจน์ แล้ว ก็ไม่รู้ว่าจะผ่านเกณฑ์ของทางโรงเรียนหรือไม่เท่านั้นครับ ยังไงช่วยลุ้นกับผมหน่อยครับ ผมคิดว่าวันศุกร์ที่ 7/12/07 นี้ผมจะไปยื่นใบสมัครครับ สรุปเรื่องราวอย่างไรจะนำมาเล่าสู่กันฟังครับ
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล (ผู้ทุพพลภาพมืออาชีพ)
089-6910225
พวกเราสามารถแสดงพลังชาวออนไลน์และผู้พิการ ให้ทุกคนได้รับรู้ได้ครับ 22% หรือ 10 ล้านคน จากผู้มีสิทธิ์ 45 ล้านคน อาจเปลี่ยนทิศทางการเมืองไทย
พบกับเว็บไซต์กลาง คอการเมืองไทย www.PoliticSquare.com
สามารถอ่านแรงบันดาลใจที่ทำเว็บไซต์ www.PoliticSquare.com
ได้ที่ http://www.oknation.net/blog/preedatower/2007/11/23/entry-1
No comments:
Post a Comment